Hello, Big Brother!

   Για το σημερινό ποστ θα κρατηθώ πάλι απ' τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας και συγκεκριμένα από ένα μέσο που οδήγησε στη σύλληψη των μελών της ΧΑ: τις παρακολουθήσεις των συνομιλιών των μελών της.
   Δεν μπορώ να πω, η γνώση αυτών των συνομιλιών δίνει βάση στο κατηγορητήριο και οδηγεί σε μία σειρά αποκαλύψεων για τις παράνομες δραστηριότητες των συνομιλητών. Όμως, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με παρακολούθηση των τηλεφώνων δημοκρατικά εκλεγμένων βουλευτών. Η παρακολούθηση αυτή θα μπορούσε να είναι παράνομη, όμως σύμφωνα με το άρθρο 19.1 του ελληνικού συντάγματος "Το απόρρητο των επιστολών και της ελεύθερης ανταπόκρισης ή
επικοινωνίας με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι απόλυτα απαραβίαστο. Νόμος ορίζει τις εγγυήσεις υπό τις οποίες η δικαστική αρχή δεν δεσμεύεται από το απόρρητο για λόγους εθνικής ασφάλειας ή για διακρίβωση ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων."
   Στην περίπτωση μας, έχουμε φυσικά την άρση του απορρήτου για λόγους εθνικής ασφαλείας. Κι εδώ μπαίνει το ερώτημα που με απασχόλησε και στα προηγούμενα κείμενα: εφόσον η κυβέρνηση είχε γνώση όλων των αξιόποινων πράξεων της ΧΑ (δολοφονίες, εκβιασμοί, προστασία, μαστροπεία, λαθρεμπόριο όπλων, κ.α) γιατί δεν έδρασε νωρίτερα ώστε να αποφευχθούν κάποιες ενέργειες που είχαν κόστος σε ανθρώπινες ζωές;
   Ωστόσο, το θέμα μου σήμερα δεν είναι η νομιμότητα ή όχι της παρακολούθησης αυτής ούτε η δράση της κυβέρνησης, καθώς δεν  έχω εμπεριστατωμένα στοιχεία ούτε γνώσεις νομικής. Αντίθετα, αναρωτιέμαι: είναι πράγματι τόσο εύκολο να παρακολουθούνται τα προσωπικά μας δεδομένα;

η εικόνα προέρχεται απ' το site eofdreams.com

Υπάρχει κάποια υπεύθυνη υπηρεσία;

Το ρόλο του "κατασκόπου" στα προσωπικά δεδομένα παίρνει η ΕΥΠ (Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών), η οποία, βασισμένη σε ένα νομοθετικό πλαίσιο, για το οποίο μπορείς να βρεις περισσότερες πληροφορίες εδώ, έχει το δικαίωμα να προβεί σε άρση των προσωπικών δεδομένων. Όμως, τις περισσότερες φορές είναι πολύ πιο εύκολο να μας παρακολουθήσει ο οποιοσδήποτε και εμείς του δίνουμε το δικαίωμα.

Εγώ του δίνω το δικαίωμα; Μα τι λες;

Εδώ θα σου θέσω τον όρο oversharring. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το facebook ή το twitter, εκθέτουμε τους εαυτούς μας πολύ περισσότερο απ' όσο νομίζουμε. Είναι πολύ εύκολο ο οποιοσδήποτε να σε παρακολουθήσει, από μία/έναν νυν, πρώην ή ενδιαφερόμενη/ο, μέχρι τον εργοδότη σου. Τα tag, τα υπερβολικής συχνότητας και πολλών πληροφοριών status και tweets, οι λίστες ενδιαφερόντων, οι φωτογραφίες συνθέτουν πολύ εύκολα το προφίλ του χρήστη. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα μπορεί να οδηγήσουν απ' την αποκάλυψη ψεμάτων(π.χ είπες στη δουλειά ότι ήσουν άρρωστος και ανεβάζει φωτογραφία λιώμα από το χθεσινό πάρτυ) μέχρι αναίτιες παρεξηγήσεις (Ποια είναι αυτή δίπλα σου Κώστα;;; Ε.. η αδερφή μου!)

Τι κάνω γι αυτό;

Μία είναι η μαγική λέξη: φιλτράρισμα. Ο καλύτερος τρόπος βέβαια είναι να μην χρησιμοποιήσεις τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ακόμα καλύτερα το ίντερνετ. Γιατί όμως να μην εκμεταλλευθείς τις θετικές προεκτάσεις προστατεύοντας τον εαυτό σου; Σκέψου λοιπόν καλά πριν δημοσιεύσεις οτιδήποτε αλλά και πριν βγάλεις βιαστικά συμπεράσματα για κάποιον βάση των ιντερνετικών χαρακτηριστικών του. Για να προστατευτείς από ανεπιθύμητους κάνε μια έρευνα για τις ρυθμίσεις απορρήτου των μέσων που χρησιμοποιείς.

Εκτός από φίλους, μπορούν και άλλοι να με παρακολουθούν;

Δυστυχώς, φίλε μου, η απάντηση είναι ναι. Θα θυμάσαι το σκάνδαλο που ξέσπασε μέσα στο καλοκαίρι με τον Έντουαρντ Σνόουντεν, τεχνικό της CIA και της NSA που δραπέτευσε απ' την Αμερική στη Ρωσία επειδή διέρρευσε στον τύπο απόρρητες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα μαζικής παρακολούθησης που εφαρμόζουν οι Αμερικανικές και οι Βρετανικές κυβερνήσεις. Ο Σνόουντεν αυτή τη στιγμή είναι ανάμεσα στους τρις επικρατέστερους για το Νόμπελ Ειρήνης, όμως το γεγονός παραμένει γεγονός: κάθε μας κίνηση, δήλωση ή συνομιλία είναι πολύ εύκολο να καταγραφεί και να χρησιμοποιηθεί χωρίς τη θέληση μας.

Όπως προείπα, δεν είμαι σε θέση να κρίνω τη νομιμότητα αυτών των πράξεων, ούτε το πόσο συχνή και καθολική είναι εφαρμογή τους. Αντί γι αυτό και πριν αρχίσουμε τις θεωρίες συνωμοσίας, ας σκεφτούμε κάτι πιο απλό και ουσιώδες: Εγώ τι κάνω; Προφυλάσσω τον εαυτό μου, ή μήπως εγώ ο ίδιος μοιράζομαι υπερβολικά πολλά;